ผู้กลับมาเยือนที่มองไม่เห็น (Halloween fiction centest)

เนื้อเรื่อง

“เร็วๆ เข้าหน่อยสิแทน นี่มันเกือบจะทุ่มนึงแล้วนะ ขืนชักช้าเดี๋ยวก็ขึ้นเครื่องไม่ทันหรอก” เด็กสาวกล่าวอย่างร้อนรน แต่อีกฝ่ายยังคงตรวจเช็คของที่เตรียมจะนำขึ้นเครื่องคร่าวๆ อย่างไม่เร่งรีบเท่าไรนัก

“ยังเหลือเวลาอีกตั้งนาน แทนจะไม่ได้เจอกวางตั้งสองอาทิตย์เชียวนะ ขออยู่ด้วยกันอีกสักหน่อยไม่ได้รึไง?” แทน เด็กหนุ่มผู้ถูกรับเลือกให้เป็นตัวแทนไปศึกษาดูงานที่ประเทศจีน เนื่องจากทำคะแนนสอบวิชาภาษาจีนได้เป็นลำดับที่หนึ่งของระดับชั้น ส่งสายตาหวานแกมออดอ้อนให้กับแฟนสาว ก่อนจะแกล้งสอดส่ายศีรษะซอกแซกเข้าไปใกล้ซอกคอ ทำเอาเด็กสาวกลั้นหัวเราะไม่อยู่ และต้องรีบใช้มือผลักศีรษะเด็กหนุ่มออกอย่างเบาๆ ด้วยความเขินอาย

“ไม่เอาน่า ถึงจะดูเหมือนว่าสองอาทิตย์มันเป็นเวลานาน  แต่พอได้ไปสัมผัสบรรยากาศใหม่ๆ แล้วก็ง่วนอยู่กับการเรียน สมองก็จะจำแต่สิ่งที่เห็นตรงหน้า กว่าจะนึกถึงกวางได้ก็ตอนกลับมาถึงกรุงเทพฯ พอดีนั่นแหละ” กวางแกล้งสะบัดหน้าทำเป็นงอน แล้วก็ได้ผล แทนรีบปรี่เข้ามาง้อแทบจะทันที

“ไม่มีทาง! ไม่ว่าเราจะอยู่ไกลกันแค่ไหน แทนก็ไม่มีวันที่จะลืมกวางได้หรอกนะ” เด็กหนุ่มพูดอย่างหนักแน่น สาวน้อยมองตอบ

“กวางก็จะลืมแทนได้ยังไงกันล่ะคะ?” สายตาของหนุ่มสาวสอดประสาน ก่อนทั้งคู่จะโผเข้าหากันและสวมกอดด้วยความคิดถึงและโหยหาที่จะไม่ได้เจอหน้ากันเป็นเวลากว่าสิบวัน

“กวางคิดถึงแทนนะ แล้วรีบกลับมาล่ะ” เธอส่งยิ้มให้

ทั้งสองกล่าวอำลาซึ่งกันและกัน ก่อนที่ฝ่ายชายจะเดินออกจากบ้านไป กวางยืนส่งแทนจนเขาขึ้นรถแท็กซี่ไปเรียบร้อยแล้ว จึงรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดโทรออก

“ฮัลโหล กอล์ฟเหรอ? ตอนนี้กวางอยู่คนเดียวแล้วนะ จะมาหากวางก็ได้นะคะ” หล่อนวางหูแล้วเดินกระโดดโลดเต้นเข้าบ้านด้วยความสุขสันต์

พ่อแม่ไปธุระที่ต่างจังหวัดหนึ่งสัปดาห์ ด้วยเป็นห่วงคนรักและที่บ้านไม่มีใคร แทนจึงอาสามาค้างที่บ้านกวางจนถึงวันที่เขาจะต้องเดินทางไปยังประเทศจีน กวางอ้างเหตุผลว่าในวันนี้พ่อแม่จะโทรมาสอบถามเรื่องราวที่บ้านว่าอยู่สบายดีมั้ย เพราะจำเป็นต้องรอรับโทรศัพท์ที่บ้านเธอจึงไม่สามารถไปส่งแทนได้ และในค่ำคืนนี้ที่เธอไม่มีใคร แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกเดียวดายแต่อย่างใด เพราะอีกไม่นานหลังจากนี้ กอล์ฟก็จะมาอยู่เป็นเพื่อนคลายเหงาให้กับเธอ มีเวลาอีกสองวันเต็มที่เธอจะได้อยู่กับคนรักหนุ่มเพียงลำพังก่อนที่พ่อแม่จะกลับ และมีวันว่างอีกนับสิบวันกว่าที่แทนจะกลับเมืองไทย เป็นวัยรุ่นทั้งที ต้องใช้ชีวิตให้มันคุ้มค่าแบบนี้สิ!

“ไปนอนเล่นพลาง คิดพลางดีกว่าว่าคืนนี้ พรุ่งนี้ จะทำอะไรกันบ้างนะ?” กวางยิ้มร่าและเดินตรงขึ้นไปยังห้องนอน โดยไม่ทันสังเกตเห็นเลยว่าในขณะที่เธอกำลังจะเดินออกจากห้อง กรอบรูปของแทนซึ่งเป็นภาพถ่ายน่ารักๆ ของเด็กหนุ่มในวันฮัลโลวีนเมื่อปีที่แล้วได้พลัดตกลงสู่พื้นจนเศษกระจกกระเด็นกลาดเกลื่อนไปทั่วบริเวณ!

เป็นเวลากว่าสองชั่วโมงที่กวางอยู่ในห้วงแห่งนิทรา เธอหลับลึกและไม่สามารถล่วงรู้ได้ว่า ในช่วงเวลาที่เธอหมดไปกับการพักผ่อนเพื่อรอกอล์ฟมาหานั้น มีเหตุการณ์เกิดขึ้นต่างๆ มากมาย รวมถึงเรื่องที่จะทำให้ชีวิตที่เหลือของเธอพลิกผันไปอย่างสิ้นเชิงก็ได้อุบัติขึ้น และกำลังคืบคลานเข้ามาหาตัวเธอ!

“Cause I can’t stop thinking ‘bout you, girl.” เสียงเพลงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เรียกกวางให้ตื่นขึ้นจากภวังค์ มือขวาของเธอรีบคว้าเข้าที่ตัวเครื่องในทันทีด้วยความคาดหวังอย่างสูงกับผู้ที่ติดต่อมา แล้วบุคคลผู้นั้นก็เป็นไปตามที่เธอคาดคิด

“กวาง กอล์ฟมาถึงหน้าปากซอยบ้านกวางแล้วนะ เปิดประตูรอรับด้วยล่ะ” เสียงหล่อและฟังดูนุ่มลึกของเด็กหนุ่มดังผ่านโทรศัพท์มา

“แหม ปล่อยให้กวางรอตั้งนานนะ” ด้วยความเคอะเขินขณะโทรศัพท์ทำให้กวางเผลอทำอะไรโน่นนี่อย่างไม่รู้ตัว เธอกดรีโมตโทรทัศน์ไปพลางขณะที่ยืนคุยฉอเลาะกับแฟนหนุ่มโดยไม่ทันได้ดูรายงานข่าวจากจอโทรทัศน์ หรือแม้แต่ฟังเสียง

“เมื่อเวลา ๒๑.๒๑ นาฬิกาที่ผ่านมา ได้เกิดอุบัติเหตุเครื่องบินโดยสารตกลงกลางป่าดงดิบแห่งหนึ่ง เนื่องจากสภาพอากาศที่แปรปรวนฝนฟ้าคะนองและเกิดมรสุมลูกใหญ่ ในขณะนี้ยังไม่มีรายงานผู้รอดชีวิต ซึ่งหนึ่งในผู้โดยสารสายการบินเที่ยวนี้รายหนึ่งเป็นเด็กนักเรียนมัธยมปลายที่กำลังจะไปศึกษาดูงานที่ประเทศจีน...”

“รีบมาเร็วๆ ละกัน กวางรออยู่นะ” เมื่อเธอหันไปยังโทรทัศน์ รายงานข่าวก็เปลี่ยนเป็นเรื่องอื่นเสียแล้ว

‘ไม่มีทาง! ไม่ว่าเราจะอยู่ไกลกันแค่ไหน แทนก็ไม่มีวันที่จะลืมกวางได้หรอกนะ’ จู่ๆ คำพูดบอกลาของแทนก็ดังก้องขึ้นมาในหัว กวางตกใจจนสะดุ้งและทำมือถือตกลงพื้น

เมื่อกี้มันอะไรกันนะ? กวางพยายามเรียกสติกลับคืนมา แต่ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเป็นปกติ มีเพียงเธอเท่าคิดที่คิดฟุ้งซ่านไปเอง

ออด!!! เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น กวางยิ้มระรื่น รีบวิ่งตรงไปยังประตูบ้านพลันลืมเรื่องเมื่อครู่นี้ไปสิ้น

ทันทีที่ประตูเปิดออก เด็กหนุ่มรูปร่างสันทัด ใบหน้าหล่อเหลาเจ้าของเสียงกระชากใจเมื่อครู่นี้ก็ยืนรอให้เจ้าของบ้านเปิดประตูรับเข้าบ้าน ทันทีที่เห็นหน้ากัน ทั้งสองก็ตรงเข้าสวมกอดด้วยความคิดถึง

“คืนนี้ กอล์ฟจะอยู่กับกวางทั้งคืนเลยนะ” น้ำเสียงของเด็กหนุ่มเริ่มฉายแววเจ้าเล่ห์

“ก็ถ้าไม่อยู่ทั้งคืน กวางจะโทรเรียกกอล์ฟมาทำไมล่ะ?” เด็กสาวก็ไม่น้อยหน้า หยอดคำหวานยั่วยวนชายตรงหน้าอย่างไม่ละอาย

ทั้งสองเล่นวิ่งไล่จับกันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะไปจบลงที่ห้องนอนของกวาง ด้วยไม่ทันตั้งตัวทำให้เธอถูกกอล์ฟผลักเธอล้มลงบนเตียง ก่อนที่ร่างกำยำของเด็กหนุ่มจะโน้มลงมาสัมผัสร่างของหญิงสาว

“รู้มั้ย? ว่าผมรอเวลานี้มานานแค่ไหน” กอล์ฟส่งเสียงกระซิบกระซาบชวนให้เกิดเสน่ห์น่าหลงใหล หญิงสาวไม่ได้ตอบหรือมีปฏิกิริยาต่อต้านใดๆ เพียงแต่หลับตาพริ้มรอคอยสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นกับเธอ

แต่ก่อนที่ริมฝีปากของทั้งคู่จะประกบกันด้วยกิเลสและตัณหา เสียงออดหน้าบ้านก็ดังขึ้นอีกครั้ง ทว่ามันดังลั่นเสียจนน่าตกใจจนทั้งสองสะดุ้งโหยง!

“บ้าจริง ใครมาเอาป่านนี้เนี่ย?” เด็กสาวบ่นอย่างหงุดหงิด มองสบตากอล์ฟครู่หนึ่งเป็นนัยบอกว่าขอออกไปจัดการกับแขกที่ไม่รู้เวลาครู่หนึ่งก่อน

กวางเดินอาดๆ ตรงไปยังหน้าบ้าน ยังดีที่เสียงออดดังเพียงครั้งเดียว ถ้าขืนทำตัวเป็นวัยรุ่นใจร้อนกดออดถี่ๆ เพื่อให้ไปเปิดประตูเร็วๆ ล่ะก็ คงได้ด่ากราดกันไปข้างหนึ่ง

“มีธุระอะไรป่านนี้!” กวางกระชากประตูออกอย่างคนอารมณ์เสีย แต่ก็ต้องพบกับความว่างเปล่าเนื่องจากหน้าบ้านของเธอไม่มีใครอยู่เลย มีเพียงสายลมยามวิกาลที่พัดผ่านเอาความหนาวเหน็บไหววูบเข้าไปในบ้านเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

กวางเหลียวซ้ายแลขวา มองดูบริเวณรอบๆ จนเมื่อแน่ใจว่าไม่มีใคร และไม่มีสิ่งใดที่ชวนผิดสังเกตแล้ว เธอจึงปิดประตู แต่เมื่อเธอหันหลังกลับก็ต้องแปลกใจ เมื่อเธอเห็นรอยเท้าเปื้อนโคลนสี่ห้ารอยที่เดินตรงเข้าไปในบ้านเปื้อนเปรอะอยู่บริเวณพื้น

“รอยเท้า...เปื้อนโคลน?” กวางมองอย่างรังเกียจที่จะต้องมาคอยทำความสะอาดคราบเปื้อนเหล่านั้น

“ใครมาเหรอกวาง?” กอล์ฟเดินออกมาคล้ายกับจะทำตัวเหมือนเพื่อนที่มาเยี่ยมบ้านธรรมดาๆ แต่เมื่อเห็นว่าไม่มีใครก็รู้สึกโล่งอก

“กอล์ฟ เมื่อกี้คุณไปเดินเลอะโคลนที่ไหนมารึเปล่า?” กวางถามอย่างสงสัย

“เปล่านี่ พอกวางโทรมาหา ผมก็รีบเคลียร์งานกับอาจารย์ให้เสร็จ แล้วรีบขับรถมาหาเลยนะ ไม่ได้ไปย่ำโคลนที่ไหนมาหรอก มีอะไรเหรอ?”

“ก็นี่...” กวางชี้ไปที่รอยเท้าเปื้อนโคลน กอล์ฟเดินมาดูอย่างไม่ใส่ใจนัก

“อย่ามัวคิดอะไรมากเลย รีบกลับไปที่ห้องดีกว่าน่า” กอล์ฟพยายามเร่งเร้าอีกครั้งหนึ่ง

“อย่าเพิ่งเลย ขอกวางไปอาบน้ำก่อนก็แล้วกัน” เธอพูดตัดบท ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องอาบน้ำ กอล์ฟมองตามไปสายตาเป็นประกาย บอกตรงๆ เลยว่าตัวเองจะไปอาบน้ำ ถ้าไม่เรียกว่าให้ท่าแล้วจะเรียกว่าอะไรกัน เมื่อคิดดังนั้น กอล์ฟจึงเดินยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ตามกวางไป

และเมื่อไม่มีใครอยู่บริเวณนั้นแล้ว รอยเท้าเปื้อนโคลนก็ค่อยๆ เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งรอย ราวกับคนที่ก้าวเดินขึ้นมาจากหนองหรือบ่อโคลนด้วยความยากลำบาก!

ซ่า ซ่า ซ่า

น้ำอุ่นจากฝักบัวไหลเป็นสายเพื่อชำระร่างกายของเด็กสาวให้สะอาดสะอ้าน กวางสะบัดผมไปมาอย่างสบายอารมณ์ เธอไม่คิดที่จะสนใจเรื่องรอยเท้านั่นแล้ว แต่ไม่รู้ด้วยเหตุอันใด ทำให้เธอรู้สึกตะขิดตะขวงใจ เหมือนกับมีอะไรที่ไม่ชอบมาพากลอยู่ใกล้ๆ ตัวเธอ

กวางหมุนก๊อกฝักบัวเพื่อให้น้ำหยุดไหล เธอคว้าผ้าขนหนูมาห่มร่างกายอันเปลือยเปล่า และทันใดนั้น กอล์ฟก็รีบโผเข้าหาเธอจนเธอตกใจแทบจะร้องกรี๊ดออกมา

“ฮ่าๆๆ ตกใจงั้นเหรอ?” กอล์ฟตรงเข้าสวมกอดกวางแน่นขึ้น

“นี่ เข้ามาในห้องน้ำได้ยังไง? แล้วนี่ฉันอาบน้ำอยู่นะ คิดจะเล่นอะไรเนี่ย?” กวางเอ็ดด้วยความตกใจ

“ก็แหม กะจะทำให้เซอไพรส์แค่นั้นเอง อย่าโกรธไปเลยน่า...นะ” เด็กหนุ่มยิ้มให้ ทำเอาใจที่เต้นตึกตักด้วยความกลัวของสาวน้อย กลับกลายเป็นความตื่นเต้นที่ได้ชิดใกล้ชายหนุ่มแทน เหมือนกับตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง กวางยืนนิ่งอย่างไม่ขัดขืน รอให้เด็กหนุ่มเจ้าเสน่ห์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ แต่เธออดใจไม่ไหวจึงค่อยๆ ลืมตามองดู แล้วพลันสายตาของเธอก็ไปเห็นภาพในกระจกเข้าพอดี ซึ่งเป็นภาพของ...

ชายหนุ่มที่ใบหน้าชุ่มโชกไปด้วยเลือด มันทำให้กวางใจสั่นแรงด้วยความตกใจกลัว สายตาอันดุดันที่จ้องมองด้วยความอาฆาตแค้น มองมายังเธอผู้ซึ่งเป็นคนรักที่เพิ่งลาจากกันในเวลาไม่นานนี้เอง!

“แทน!” กวางตกใจ รีบผละออกจากกอล์ฟทันที

“เป็นอะไรไปกวาง!” น้ำเสียงของกอล์ฟแฝงด้วยความโมโห เขาพลาดโอกาสงามเป็นครั้งที่สองแล้ว เพราะเหยื่อสาวรายนี้เกิดตระหนกตกใจอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้ถึงสองครั้งสองครา

“กอล์ฟ ม...เมื่อกี้ ฉันเห็นแทน!” กวางพูดอย่างลุกลี้ลุกลนพร้อมกับชี้ไปที่กระจก แต่เมื่อกอล์ฟหันไปมองบ้าง ก็พบแต่เพียงความว่างเปล่า

“ก็เธอบอกว่ามันไปต่างประเทศไง แล้วมันจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน?” กอล์ฟถาม

“ฉ...ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” กวางทำท่าจะสะอื้น ก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไป ทิ้งให้กอล์ฟยืนหัวเสียอยู่อย่างนั้น

กวางเดินตัวสั่นออกมา รีบคว้าเสื้อคลุมมาใส่ทั้งแก้ความหนาวและกันความสั่นเทา เธอรู้สึกเหมือนกับมีอะไรบางอย่างกำลังตามเธออยู่ อะไรบางอย่าง ที่ไม่น่าจะใช่มนุษย์ธรรมดา!

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด! มือถือที่วางไว้บนโต๊ะสั่นครั้งหนึ่งแล้วหยุดไปเนื่องจากมีข้อความส่งมา กวางเปิดอ่านอย่างไม่ใส่ใจ แต่เมื่ออ่านข้อความในนั้นก็ทำให้เธอแทบช็อคและทำมือถือร่วงหล่นลงพื้นอีกครั้งหนึ่ง

‘เที่ยวบิน ๒๑๒๑ สายการบิน X ที่ออกเดินทางไปยังประเทศจีน ประสบอุบัติเหตุทำให้ผู้โดยสารเสียชีวิตทุกคน สำนักข่าว C’

เที่ยวบิน ๒๑๒๑ ที่ไปยังประเทศจีนประสบอุบัติเหตุ เที่ยวบินนั้น...ต้องเป็นเที่ยวบินเดียวกับที่แทนอยู่ด้วยอย่างแน่นอน!

“อะไรกัน? ไม่จริง...ไม่จริงใช่มั้ย?” กวางเริ่มตัวสั่นเทาอีกครั้ง หน้าซีดเผือดด้วยความกลัว สิ่งที่เธอเห็นเมื่อครู่นี้ไม่น่าจะเป็นเพราะตาฝาด และที่เธอรู้สึกอึดอัดอยู่เกือบจะตลอดเวลา ก็คงเพราะว่ามีวิญญาณมาวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ตัวเธอนี่เอง

“สัญญานะ สัญญา!” มีเสียงดังก้องขึ้นมาในหัวอีกครั้ง กวางกุมขมับแน่น พยายามจะสลัดมันออกจากหัว แต่ก็ทำไม่ได้

“สัญญา สัญญา สัญญาว่าจะรักกันตลอดไป!”

“สัญญา!”

“กรี๊ดดดดดดดดดด!” กวางร้องลั่นอย่างเหลืออด จนกอล์ฟที่ตกใจกับเสียงเล็กแหลมนั้นต้องรีบวิ่งเข้ามาหา

“เป็นอะไรไปกวาง?” สีหน้ากอล์ฟก็ดูตระหนกตกใจเช่นกัน

“แทน...แทนตายแล้วนะกอล์ฟ แล้วเค้ากลับมาหากวาง เค้าจะกลับมาแก้แค้นกวางนะกอล์ฟ” กวางเพ้อราวกับตนเสียสติ แม้ว่ากอล์ฟจะพยายามประคองเธอและเขย่าตัวเพื่อเรียกสติแต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผล

“เดี๋ยวก่อนสิกวาง เธอเอาอะไรมาพูดว่าไอ้หมอนั่นตายไปแล้ว”

“ก็นี่ไง มีข้อความจากสำนักข่าวส่งมา บอกว่าเที่ยวบินที่แทนขึ้นประสบอุบัติเหตุ ไม่มีผู้รอดชีวิต กวางกลัวจังเลยกอล์ฟ กวางจะทำยังไงดี? แทนเค้าจะมาทำอะไรกวางมั้ยกอล์ฟ?” กวางหันไปหยิบโทรศัพท์มือถือเพื่อจะโชว์ข้อความให้กอล์ฟดู แต่เมื่อเธอหันหน้ากลับมาก็ต้องพบกับเสียงตะโกนที่ดังลั่นและสีหน้าของกอล์ฟที่เปลี่ยนไป

“ก็ในเมื่อรู้อย่างนั้นแล้วจะไปยุ่งกับมันทำไม!!!” ที่ยืนอยู่เบื้องหน้าของกวางนั้นกลับไม่ใช่กอล์ฟ แต่เป็นร่างของแทนที่ไหม้เกรียมจนดำเป็นตอตะโก อีกทั้งเศษคราบดินโคลนที่เปื้อนเปรอะไปทั่วทั้งร่าง สายตาดุดันที่จ้องเขม็งมายังกวางทำให้เธอต้องกรีดร้องอีกครั้งแล้วออกวิ่งแทบจะในทันที

กวางวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนไปชนเข้ากับกอล์ฟ แต่ ณ วินาทีนั้นเธอไม่ไว้ใจใครทั้งสิ้น ทั้งคน ทั้งผี หรืออะไรที่นอกเหนือจากนี้ก็ตาม เธอวิ่งหนีอย่างคนสิ้นคิดและเลือกที่หลบซ่อนได้อย่างไม่ฉลาดนักในสถานการณ์เช่นนี้ นั่นก็คือ ตู้เสื้อผ้า

ท่ามกลางความมืดและกลิ่นอับชื้นของตู้เสื้อผ้าเก่าที่ไม่ได้ใช้แล้ว แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งน่ากลัวเลยหากเทียบกับสิ่งที่เธอกำลังเผชิญหน้าด้วย กวางกำมือแน่นและพยายามสูดหายใจให้ลึกที่สุด เพื่อที่หายใจอีกครั้งเมื่อกลั้นใจไม่ไหวจริงๆ เท่านั้น

ตึง ตึง ตึง! มีอะไรบางอย่างกำลังเขย่าตู้เสื้อผ้า กวางปิดปากแน่นไม่ยอมส่งเสียงร้อง

ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง! แรงเขย่าเริ่มจะทวีมากขึ้น จนกวางรู้สึกได้ว่า ตู้แทบทั้งใบเกือบจะล้มโครมลงทีเดียว

ปึ้ง ปึ้ง ปึ้ง! เสียงเคาะที่เริ่มหนักแรงขึ้นเรื่อยๆ และไม่มีทีท่าว่าจะหยุดหย่อน จนกวางทนไม่ไหวต้องกรีดร้องออกมา

“ขอโทษ ฉันขอโทษ อย่ามายุ่งกับฉันอีกเลย จะไปผุดไปเกิดที่ไหนก็ไปๆ ซะเถอะไป!!!” กวางตะโกนจนคอแทบแตกและเริ่มร้องไห้ ไม่คาดคิดว่าเรื่องแบบนี้จะมาเกิดขึ้นกับเธอ ในใจนึกพร่ำแต่คำขอโทษและขอให้ทุกสิ่งทุกอย่างจบลงเสียที

ไม่นานหลังจากนั้น ทุกอย่างก็ค่อยๆ เงียบลง...

กวางค่อยๆ เปิดประตูตู้เสื้อผ้าออกมาอย่างทุลักทุเล ยังคงหันมองดูรอบๆ อย่างหวั่นวิตกกังวล และเมื่อเห็นว่าอยู่ในเกณฑ์ปลอดภัย จึงรีบออกวิ่งอย่างสุดแรงเกิดออกไปจากบ้านหลังนี้

กวางวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตออกมาถึงบริเวณหน้าปากซอย ก็ต้องหยุดพักเหนื่อยด้วยเรี่ยวแรงของผู้หญิงที่ไม่มีพละกำลังมากพอ แล้วจุดสนใจของเธอก็เปลี่ยนไปยังฝูงชนที่ยืนออกันอยู่หน้าปากซอยนั้นเอง

“มีอะไรกันเหรอคะ?” เธอพยายามฝ่าฝูงชนที่ส่งเสียงเอะอะดังลั่นไปทั่วด้วยความพยายาม แล้วเธอก็รู้ถึงสาเหตุของการที่มีผู้คนมารวมกันอยู่มากขนาดนี้ และมันก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เธอต้องขนลุกซู่ไปทั่วทั้งร่าง

รถยนต์คันหนึ่งเสียหลักพุ่งลงไปในบึงหน้าปากซอย หน่วยกู้ภัยและมูลนิธิกำลังพยายามดึงร่างของผู้เสียชีวิตขึ้นมาจากบึง ดูเหมือนจะจมลงไปลึกมาก เพราะเธอได้ยินคนแถวนั้นพูดมาว่าใช้เวลาดึงศพขึ้นมากว่าชั่วโมงแล้ว!

ซึ่งรถเสียหลักคันนั้นเป็นรถของกอล์ฟ และคนขับรถก็คือเขานั่นเอง!!!

กอล์ฟเสียชีวิตตั้งแต่ก่อนที่จะโทรศัพท์มาหาเธอเสียอีก ถ้าเช่นนั้นก็หมายความว่า ที่เธอพบ ที่เธอเห็น และทุกๆ อย่างที่เกิดขึ้นที่บ้านของเธอก็คือ...!

กวางเดินกลับไปยังบ้านของตัวเองอีกครั้งด้วยความกล้าระคนความกลัว ใช่แล้ว! เมื่อครั้งที่เธอเปิดประตูออกไปเมื่อได้ยินเสียงกริ่ง เธอไม่พบอะไรเลย ไม่พบทั้งคน และไม่พบทั้งสิ่งของที่เธอลืมนึกไปเลยว่า เธอไม่เห็นแม้กระทั่งรองเท้าของกอล์ฟที่ถอดก่อนจะเข้าบ้าน!

ขณะเดียวกันกับที่เธอเปิดประตู แทนซึ่งตายไปแล้วก็เข้ามาในบ้านอีกตนหนึ่ง เธอเปิดประตูเชิญวิญญาณให้เข้ามาในบ้านพร้อมกันถึงสองตน ซึ่งทั้งคู่ล้วนมีจุดประสงค์ที่เหมือนกัน นั่นคือเธอ!!!

มีเสียงเอ็ดตะโรดังอยู่บริเวณสวนหลังบ้าน กวางจึงรีบเดินไปดู ซึ่งทำให้เธอได้พบกับแทนและกอล์ฟ กำลังชกต่อยกันอย่างรุนแรง

“แก...แกตายไปแล้ว ยังคิดจะมาตามรังควานกวางอีกใช่มั้ย?” แทนตะเบ็งเสียงกร้าว พร้อมกับปล่อยหมัดใส่กอล์ฟเต็มแรง

“ที่แกมาที่นี่ ก็เพราะแกจะมาเอากวางไปด้วยใช่มั้ย ฉันไม่ยอมให้แกทำแบบนั้นหรอก!” แทนรัวหมัดใส่กอล์ฟไม่ยั้ง จนในที่สุด ร่างของกอล์ฟก็สูญสลายหายไปเหลือแต่เพียงอากาศธาตุ

เบื้องหน้าของกวาง แทนยืนหันหลังให้กับเธอ น้ำตาของเด็กสาวอันโสมมเริ่มไหลริน เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่ากอล์ฟจะมุ่งร้ายกับเธอเช่นนี้ กอล์ฟพยายามจะเอาชีวิตเธอถึงสองครั้งด้วยการเสแสร้งแกล้งเข้ามาใกล้ชิด เมื่อได้โอกาสเหมาะคงจะพาวิญญาณของเธอหลุดออกจากร่างตามเขาไปด้วยอย่างแน่นอน ในขณะเดียวกัน แทนที่รู้อยู่เต็มอกว่าเธอแอบมีใจให้กับชายอื่น แต่เพราะกลัวว่าเธอจะตกอยู่ในอันตรายจึงกลับมาหาด้วยห่วงอาลัยอาวรณ์ ถึงอย่างนั้นแล้ว...ถึงอย่างนั้นแล้ว เธอกลับไม่เคยเห็นความดีในตัวของแทนเลย

“แทน...กวางขอโท...”

ยังไม่ทันที่เธอจะกล่าวคำขอโทษ ร่างกายของแทนก็ค่อยๆ สลายหายไปตามกอล์ฟ ไม่แม้แต่จะหันมามองหน้ากับกวาง...เป็นครั้งสุดท้าย

เมื่อสติสัมปชัญญะพอจะปะติดปะต่อเรื่องราวคร่าวๆ ได้ กวางก็จำได้ว่าคำพูดที่เธอตะโกนออกไปตอนที่เธออยู่ในตู้เสื้อผ้านั้น

“ขอโทษ ฉันขอโทษ อย่ามายุ่งกับฉันอีกเลย จะไปผุดไปเกิดที่ไหนก็ไปๆ ซะเถอะไป!!!”

ผู้ที่มาหาเธอในตอนนั้นน่าจะเป็นแทนที่มาหาเธอด้วยความหวังดี แต่เธอกลับตวาดไล่เขาอย่างตัดเยื่อใย ไม่เห็นค่าและความสำคัญของผู้กลับมาเยือนผู้นี้ ก็คงไม่แปลกที่เขาจะจากเธอไปอย่างเงียบๆ ไม่ทันได้บอกลากันทั้งๆ ที่เขากลับมาหาเธอแล้ว

กวางทรุดตัวลงกับพื้น และร้องไห้ฟูมฟายด้วยความเศร้าโศกเสียใจอย่างถึงที่สุด และในที่สุด ค่ำคืนที่ยาวนานนี้ เธอก็ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว เดียวดาย ไม่มีแม้แต่ใครเลยที่จะได้ยินเสียงร้องไห้คร่ำครวญของหญิงสาวที่ทุกข์ทรมานเพราะความรักผู้นี้ ไม่มีใครเลย

“สัญญานะ สัญญาว่าเราจะรักกันตลอดไป!”

“ได้สิ ฉันสัญญาแน่นอน!!!”